Οι Γιατροί του Κόσμου μέσω του συγκεκριμένου προγράμματος που χρηματοδοτεί το Ίδρυμα Limmat Stiftung, βρίσκονται για άλλη μια φορά στο πλευρό όσων έχουν ανάγκη, παρέχοντας υπηρεσίες πρόληψης και θεραπείας στους κατοίκους ακριτικών νησιών, οι οποίοι στερούνται πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας.
<<Από τα σημερινά εγκαίνια της ομαδικής Έκθεσης Ζωγραφικής, Αγιογραφίας και Γλυπτικής, του Μορφωτικού Κέντρου της Πρεσβείας της Αραβικής Δημοκρατίας στην Αθήνα και του συλλόγου Εικαστικών Καλλιτεχνών Ελλάδος "Ο ΑΠΕΛΛΗΣ" με θέμα: "ΕΛΛΗΝΟΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΦΙΛΙΑ" >>
<<Η Σκακιστική νουβέλα του Στέφαν Τσβάιχ μοιάζει μ' ένα χρονομετρημένο παιχνίδι ζωής που ο χρόνος του μειώνεται σταδιακά. Ένα αριστουργηματικό έργο που διαβάζεται απνευστί, γραμμένο απλά αλλά όχι απλοϊκά με τεράστιες φιλοσοφικές διαστάσεις και ψυχολογική οξυδέρκεια. Για τους σύγχρονούς του, ο Στέφαν Τσβάιχ ήταν περισσότερο ένας ποιοτικός εμπορικός συγγραφέας, ένας άριστος τεχνίτης του λόγου και λιγότερο φιλόσοφος. Το έργο είναι ένας εξαίρετος μονόλογος που εξερευνά τα όρια και τις αντοχές του ανθρώπινου νου. Κοντά στο τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου, ένα πλοίο ταξιδεύει από τη Νέα Υόρκη με προορισμό την Αργεντινή. Πάνω στο πλοίο βρίσκεται ο πρωταθλητής του σκακιού, Μίρκο Τσέντοβιτς και μια συντροφιά επιβατών του ζητά ν' αγωνιστεί εναντίον τους. Η παρτίδα μοιάζει να οδηγεί σε νίκη τον πρωταθλητή αλλά ένας άγνωστος επιβάτης πλησιάζει και ανατρέπει το αποτέλεσμα. Η αναπάντεχη κατάληξη πολώνει τα πράγματα και ο παγκόσμιος πρωταθλητής ζητά εκ νέου ραντεβού για την επόμενη μέρα. Ο αφηγητής αναλαμβάνει να πείσει τον ξένο (Δρ, Μπ) να παρακάμψει την απροθυμία του και να παρευρεθεί στο ραντεβού. Η κατάληξη της σύγκρουσης μεταξύ των δύο μεγαλοφυών είναι απρόβλεπτη και η νουβέλα εξελίσσεται αποκτώντας ένα ασύλληπτο ενδιαφέρον με διαρκείς προκλήσεις και αντιπερισπασμούς. Πολυσυμπτωματικοί χαρακτήρες μας δίνουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε την ωμή και ανταγωνιστική μορφή για "νίκη", τις αδιάφανες εμμονές της ευνοϊκής και πολιτισμένης Βιεννέζικης κοινωνίας και κυρίως τα αχαρτογράφητα όρια του ανθρώπινου νου. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας Μετάφραση: Σαλταμπάση Άντζη
Ο Στέφαν Τσβάιχ(Stefan Zweig) γεννήθηκε στη Βιέννη στις 28 Νοεμβρίου 1881. Ο Αυστριακός
συγγραφέας, δημοσιογράφος και βιογράφος, ένας απ' τους δημοφιλέστερους συγγραφείς στον κόσμο ήταν γιος του Μόριτς Τσβάιχ, πλούσιου υφασματοβιομηχάνου και της Ίντα Μπρετάουερ(Ida Brettauer) κόρη Ιουδαϊκής οικογένειας τραπεζιτών. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, όπου το 1904 έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα με διατριβή στη φιλοσοφία του Ιππολύτου Ταίν. Παρέμεινε ειρηνιστής σε όλη του τη ζωή τασσόμενος υπέρ της ενωποίησης της Ευρώπης. Το 1934, μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία κι όταν το φιλοναζιστικό καθεστώς προχώρησε σε κατ΄οίκον έρευνα κατέφυγε στην Αγγλία, όπου έζησε στο Λονδίνο και από το 1939 στο Μπαθ), καθώς και στις Ηνωμένες πολιτείες το 1940. Το 1941 πήγε στη Βραζιλία, στην ορεινή πόλη Πετρόπολις, 68 χλμ βόρεια του Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου στις 23 Φεβρουαρίου του 1942, ο ίδιος και η δεύτερη σύζυγος του, Lotte, αυτοκτόνησαν απελπισμένοι για το μέλλον της Ευρώπης και του πολιτισμού της. Η σκακιστική νουβέλα μετά τη μεγάλη αποδοχή που είχε τον περασμένο χειμώνα στο θέατρο "Πορεία"(Πλ. Βικτωρίας- Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69), επανέρχεται για έξι μόνο παραστάσεις, τον Δεκέμβριο κάθε Πέμπτη (1/12/16-5/1/17) στις 21:30, σε σκηνοθεσία της Μαριλίτας Λαμπροπούλου και με ερμηνευτή τον Γιάννη Νταλιάνη>>
Κάθε φορά που άφηνα δυο λέξεις σ' αυτό το
ημερολόγιο, ένιωθα ν' αποστασιοποιούμαι από τα γεγονότα-η αλήθεια πλάταινεξεκάθαρη εμπρός μου-, ήρωας μυθιστορήματος
στα χέρια ενός ευφάνταστου συγγραφέα που το μολύβι του κοντοζύγωνε στοργικά τ'
ανθρώπινα μασκαρέματα.
Σήμερα πια συνειδητοποιώ πως η προσωπική μου
ανάγκη να κρατώ σημειώσεις όλο και φτωχαίνει. Αλλά ετούτη η γνώση της αλήθειας,
τελειωμό δεν έχει, μόνο βαθαίνει, βαθαίνει και διεγείρει εκ νέου την καθαρότητα
αυτής της ανάγκης.
Κι όλο γεννά καρπούς που απαιτούν υπομονή και
μακροθυμία, και τότε το χαρτί και το μολύβι σε ωριμάζουν. Μοιάζουν μ' εκείνες
τις αδελφές ψυχές που αδιόρατα και σιωπηλά αλληλοϋποστηρίζουν τη μοναχικότητα
τους...
Έβλεπα την νέα μου ασθενή την Ε., από τη χαραγή
της τζαμένιας πόρτας, χωρίς εκείνη να με βλέπει, την παρατηρούσα προσεχτικά και
τα μάτια μου θόλωναν από δάκρυα. Οι κινήσεις της άκαμπτες-κάπως έτσι, σκέφτηκα,
θα ' ναι κι η καρδιά της-, έβαζα στοίχημα πως δεν ξέρει να χορεύει.
Ωστόσο, αυτή η γυναίκα μου άρεσε, αλλά ήξερα καλά
πως αν την τραβούσα επάνω μου για τις ανάγκες ενός αργεντίνικου τάνγκο, θα
μυριζόταν σε μένα θάνατο και θα το έβαζε στα πόδια.
Άλλη μια γυναίκα που με διόριζε πληρεξούσιο της
ψυχής της και ήρθε σε μένα, τον ψυχίατρο.
Ήρθε σε μένα γιατί σίγουρα δεν έχει εμπλακεί
διεξοδικά με τον ανθρώπινο πόνο, με άλλον πόνο πέρα απ' το δικό της...
