Ο ΛΑΕΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΤΟΥ ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΑΝΓΚΟ

Από το ημερολόγιο ενός ψυχίατρου...

Κάθε φορά που άφηνα δυο λέξεις σ' αυτό το ημερολόγιο, ένιωθα ν' αποστασιοποιούμαι από τα γεγονότα-η αλήθεια πλάταινε  ξεκάθαρη εμπρός μου-, ήρωας μυθιστορήματος στα χέρια ενός ευφάνταστου συγγραφέα που το μολύβι του κοντοζύγωνε στοργικά τ' ανθρώπινα μασκαρέματα.

Σήμερα πια συνειδητοποιώ πως η προσωπική μου ανάγκη να κρατώ σημειώσεις όλο και φτωχαίνει. Αλλά ετούτη η γνώση της αλήθειας, τελειωμό δεν έχει, μόνο βαθαίνει, βαθαίνει και διεγείρει εκ νέου την καθαρότητα αυτής της ανάγκης.

Κι όλο γεννά καρπούς που απαιτούν υπομονή και μακροθυμία, και τότε το χαρτί και το μολύβι σε ωριμάζουν. Μοιάζουν μ' εκείνες τις αδελφές ψυχές που αδιόρατα και σιωπηλά αλληλοϋποστηρίζουν τη μοναχικότητα τους...

Έβλεπα την νέα μου ασθενή την Ε., από τη χαραγή της τζαμένιας πόρτας, χωρίς εκείνη να με βλέπει, την παρατηρούσα προσεχτικά και τα μάτια μου θόλωναν από δάκρυα. Οι κινήσεις της άκαμπτες-κάπως έτσι, σκέφτηκα, θα ' ναι κι η καρδιά της-, έβαζα στοίχημα πως δεν ξέρει να χορεύει.

Ωστόσο, αυτή η γυναίκα μου άρεσε, αλλά ήξερα καλά πως αν την τραβούσα επάνω μου για τις ανάγκες ενός αργεντίνικου τάνγκο, θα μυριζόταν σε μένα θάνατο και θα το έβαζε στα πόδια.

Άλλη μια γυναίκα που με διόριζε πληρεξούσιο της ψυχής της και ήρθε σε μένα, τον ψυχίατρο.

Ήρθε σε μένα γιατί σίγουρα δεν έχει εμπλακεί διεξοδικά με τον ανθρώπινο πόνο, με άλλον πόνο πέρα απ' το δικό της...

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη

Ξεφυλλίστε τις δέκα πρώτες σελίδες εδώ...