Ο ΛΑΕΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΤΟΥ ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΑΝΓΚΟ

Πατήστε εδώ: Ο ΛΑΕΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΤΟΥ ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΑΝΓΚΟ-Μ' ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΤΑΞΙΔΕΥΩ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟΥ-ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Βιβλιοθήκη,το δεύτερο θαύμα της Αλεξάνδρειας...

Φόρος τιμής στον ανθρώπινο πολιτισμό...Η νέα βιβλιοθήκη βρίσκεται στον παραλιακό δρόμο της πόλης, λίγο πριν το φρούριο του Κάιτ Μπέι, στην περιοχή της Σελσέλα. Κοντά στην τοποθεσία της αρχαίας βιβλιοθήκης και σε σχήμα ηλιακού δίσκου, απ' τη μια πλευρά κλίνει προς τη μεσόγειο κι απ' την άλλη υψώνεται προς τον ουρανό. Ο δίσκος συμβολίζει τον Ήλιο, το θεό Ρα, ο οποίος γεννιέται, πεθαίνει και ξαναγεννιέται, διαγράφοντας έναν αέναο κύκλο.
Δέκα τρεις(13) όροφοι, οκτώ εκατομμύρια(8.000.000) τόμοι, τρεισήμισι χιλιάδες(3.500) θέσεις για αναγνώστες.
Η βιβλιοθήκη είναι επισκέψιμη για τους τουρίστες με είσοδο 10 αιγυπτιακές λίρες. Ωστόσο, αυτή η πόλη θ' αγκαλιάζει πάντα περισσότερο τους ταξιδιώτες και λιγότερο τους τουρίστες...



Αλεξάνδρεια
Μουσική:Ευανθία Ρεμπούτσικα
Στίχοι: Άρης Δαβαράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας

                                        

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΒΙΒΛΙΩΝ

Πολλές ευχαριστίες στις Εκδόσεις Λιβάνη και στους φίλους αναγνώστες που με τίμησαν με την παρουσία τους.

Έκθεση Bιβλίου-Πασαλιμάνι 5/ 2011

6/11/2011

Ο Λαέρτης και το μολύβι του σε ρυθμούς τανγκό.
Από ομιλία στα πλαίσια εκδήλωσης χορευτικού συλλόγου Latin.

10/9/2009

Ζωή σαν κρύσταλλο.
Από ομιλία στα πλαίσια εκδήλωσης συλλόγου γυναικών.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Πολλές ευχαριστίες στο περιοδικό Ραδιοτηλεόραση και στην Τίνα Πανώριου για το δημοσίευμα που αφορά την κυκλοφορία του νέου μου βιβλίου: "Ο Λαέρτης και το μολύβι του σε ρυθμούς τανγκό" 

Ο ΛΑΕΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΤΟΥ ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΑΝΓΚΟ

Ο Λαέρτης, καθηγητής ψυχιατρικής, αποφασίζει σήμερα, στα πενήντα του χρόνια να κρατήσει ημερολόγιο, από την ανάγκη του να ανακαλύψει τον αληθινό εαυτό του, κι έτσι ένας εσωτερικός μονόλογος αρχίζει να γεννιέται. 

Στο ημερολόγιό του καταγράφει όλα τα συναισθήματά του, τους φόβους του, τις ανησυχίες του, τις ευαισθησίες του αλλά και τους έρωτές του. Καταγράφει ό,τι νιώθει για τη γυναίκα του την Αλκμήνη, για τη φίλη του τη Μυρτώ, τον έρωτα των φοιτητικών του χρόνων, αλλά και για την Αννούλα, τη μαθήτριά του, ένα κορίτσι που βρέθηκε σήμερα στο δρόμο του κι έγινε η αιτία να ξανανοίξει η αρδιά του μετά από πολλά χρόνια. 

Το ημερολόγιό του θα σταθεί η αιτία όχι μόνο ν' ανακαλύψει τον "άλλο του" εαυτό, τον αληθινό, τον ευαίσθητο, αλλά και να νιώσει εκείνη τη χαρά της ζωής που μόνο ένας άνθρωπος βαθιά ελεύθερος μπορεί να νιώσει. Έτσι, η ζωή του θ' αποκτήσει ρυθμό όμοιο μ' αυτόν που νιώθει η καρδιά του τις στιγμές που χορεύει αργεντίνικο τανγκό, μια και για τον Λαέρτη ο χορός είναι η κρυμμένη γλώσσα της ψυχής. 

Πώς θα είναι άραγε η ζωή του από εδώ και πέρα;

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Πολλές ευχαριστίες στο περιοδικό Ραδιοτηλεόραση και στην Τίνα Πανώριου για την συνέντευξη σχετικά με  το νέο μου βιβλίο: " Ο Λαέρτης και το μολύβι του σε ρυθμούς τανγκό" 

ΖΩΗ ΣΑΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ

Η Χαρά, καθώς βλέπει την κόρη της να είναι πια γυναίκα, αποφασίζει να της διηγηθεί τα γεγονότα της χρονιάς εκείνης που άλλαξαν τη ζωή της. Η καρδιά της την οδηγεί να πετάξει τη μάσκα της «μαμάς» γιατί νιώθει την ανάγκη να την προστατεύσει από τη θλίψη που γεννιέται μέσα σε γυναίκες υποταγμένες σε ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα, κοινωνικά μοντέλα και κανόνες που σου παραμορφώνουν το νου και σου στεγνώνουν την καρδιά. Θέλει να την κάνει να νιώσει πόσο σημαντικό είναι ν’ ανακαλύψει κανείς την αλήθεια που κάνει τους ανθρώπους «να ‘χουν ζωή σαν κρύσταλλο».

Αυτή ήταν κι η ευχή που της έδωσε ο Ραμσής καθώς την αποχαιρετούσε, ο ηλικιωμένος Αιγύπτιος που τον συνάντησε και πάλι «τυχαία», για δεύτερη φορά στη ζωή της, σ’ εκείνο το παρορμητικό και παράξενο ταξίδι της στην Αίγυπτο.

Αυτές οι δυο «μυστικές» συναντήσεις της με το Ραμσή, έγιναν η αιτία να κρατιέται στην ψυχή της για πάντα μια αναμμένη φλόγα. 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΠΙΚΑΙΡΑ

 Πολλές ευχαριστίες στο περιοδικό "Επίκαιρα" και στη Δέσποινα Σαββοπούλου για την όμορφη συνέντευξη που αφορά το νέο μου βιβλίο:" Ο Λαέρτης και το μολύβι του σε ρυθμούς τανγκό"

Ο ΛΑΕΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΤΟΥ ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΑΝΓΚΟ (ΠΡΟΛΟΓΟΣ)

Τούτη τη στιγμή κόντρα στην παράλογη  επιμονή  αυτών που πιστεύουν ότι οι άντρες δεν κλαίνε, τα  μάτια του Λαέρτη, τρέχουν ασυγκράτητα δάκρυα.

Αναζητά αυτή τη βαθιά χαρά της ζωής που είναι ξέχωρη από κάθε λογής  πρόσκαιρη ευχαρίστηση που σου προσφέρει το ένα ή το άλλο απόκτημα, αυτή τη χαρά που νιώθει κάπου- κάπου  να τον επισκέπτεται απρόσκλητη σαν βγαίνει στο φως ο άλλος του εαυτός, ο αληθινός.

Έτσι  ο Λαέρτης -καθηγητής ψυχιατρικής- αποφασίζει σήμερα στα πενήντα του χρόνια να κρατήσει  ημερολόγιο, αναζητώντας  μέσα απ’ αυτό το δρόμο ν’ ανακαλύψει  τον αληθινό του εαυτό.

 Έναν εαυτό ευαίσθητο που από φόβο τον έχει θαμμένο εδώ και χρόνια, κάτω από τους πολλαπλούς ρόλους που υποδύεται.

Ένας εσωτερικός μονόλογος αρχίζει να γεννιέται, ένας μονόλογος  άλλοτε στερητικός  κι άλλοτε πληθωρικός  που  το παρελθόν, το παρόν  και το μέλλον μοιάζουν να συμπλέκονται σε μια  αφήγηση προς «εαυτόν και αλλήλους».

Μια αδιάκοπη ροή σκέψεων κι αισθημάτων υπό μορφή θύελλας διασχίζουν  το νου και την ψυχή του κι αποτυπώνονται στο χαρτί  μέσα από ένα ιδιόμορφο και προσωπικό είδος αφηγηματικού λόγου.

Ο υπολογιστής στέκεται παγερός στην καρδιά του κι εκείνο το στυλό απαιτεί συνέπεια κι υπευθυνότητα κι εκείνος δεν νιώθει ούτε συνεπής, ούτε υπεύθυνος, έτσι γράφει πάντα χειρόγραφα και με μολύβι.

Ωστόσο εδώ  δεν σβήνει, δεν διορθώνει, δεν ομορφαίνει τα γραπτά του, το μόνο που κάνει είναι να καταθέτει άλλοτε με ρεαλισμό, άλλοτε με ρομαντισμό κι ενίοτε με σουρεαλισμό, γεγονότα της καθημερινής του ζωής   χρωματισμένα από αληθινά συναισθήματα.

Καλά ή άσχημα, λογικά ή παράλογα, επιτρεπτά ή ανεπίτρεπτα.

Όσο περνάει ο καιρός εντυπωσιάζεται  από τις καθημερινές αλλαγές που παρατηρεί στον εαυτό του, αλλά και από τις εναλλαγές στον τρόπο της γραφής του, εναλλαγές που καθορίζονταν άλλοτε από το νου κι άλλοτε από την καρδιά του.

Στο ημερολόγιο του καταγράφει όσα νιώθει για την Αλκμήνη, τη γυναίκα του, ένα κορίτσι πολύ νεώτερο του που τώρα, πέντε χρόνια μετά το γάμο της μαζί του ξεκινά να ανακαλύπτει τη ζωή.

Η Αλκμήνη  με τη συμπεριφορά της γίνεται ερήμην της ο εκπαιδευτής του  που τον σπρώχνει όλο και πιο πολύ σ’  εκείνο το μοναχικό ταξίδι της ψυχής του.

Μιλάει  για τη φίλη του Μυρτώ, τον έρωτα των νεανικών των χρόνων, για τη γυναίκα που  αγάπησε  κι εμπιστεύθηκε βαθιά κι αληθινά.

Μας διηγείται επίσης τη  νέα τους συνάντηση  στη Ρώμη, την πόλη που φιλοξένησε  αυτό τον έρωτα των φοιτητικών τους χρόνων.

Καταγράφει την αγάπη του, την αφοσίωση του και τον έρωτα του για την Αννούλα, τη μαθήτρια του. Ένα κορίτσι παράξενο που βρέθηκε σήμερα στο δρόμο του για να γίνει η αιτία να ξανανοίξει η καρδιά του Λαέρτη  μετά από πολλά χρόνια. Ένα κορίτσι που γαλήνεψε την ψυχή του όσο καμιά άλλη γυναίκα  μέσα από εκείνη τη λεπτή  εσωτερική ματιά που κοιτά τη ζωή.

Η κατάθεση  της ψυχής του λοιπόν μέσα από το ημερολόγιο του, τον βοήθησε όχι μόνο  να ανακαλύψει τον αληθινό του εαυτό, αλλά και να νιώσει εκείνη την βαθιά  χαρά, που μόνο ένας άνθρωπος ελεύθερος, βαθιά ελεύθερος μπορεί να νιώσει.

Έτσι η ζωή του Λαέρτη απέκτησε ρυθμό, όμοιο μ’ αυτόν που νιώθει η καρδιά του τις στιγμές που χορεύει Αργεντίνικο τανγκό, μια και για το Λαέρτη ο χορός είναι η κρυμμένη γλώσσα της ψυχής.

Κι είναι να αναρωτιέται κανείς, πως θα είναι  η ζωή του από δω και πέρα;