Και φυσικά...τι μπορούμε να πούμε εμείς οι νεότεροι για τα έργα του, πως να ορίσουμε τη δουλειά του; Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι δυο λόγια μόνο, για το πως έχουν καταγραφεί στον καθένα από εμάς τα έργα του.
Έργα μοναδικά λοιπόν, που δεν συγγένεψαν με άλλα. Έργα που από μόνα τους έστησαν άτυπα μια «σχολή» για εμάς τους νεότερους που μέσα απ' αυτά αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά ανάμεσα σε «καλή» και «λαϊκή» (τη στερούμενη αισθητικής) λογοτεχνία. Αποφεύγω σκόπιμα τον όρο «ποιοτική» ή «υψηλή» γιατί οι όροι αυτοί χρησιμοποιούνται σήμερα χλευαστικά, ύποπτα, παραπλανητικά, δόλια και επικίνδυνα.
Πάντα ακριβής στις έννοιες του ο Ντάρελ, κάνει λογοτεχνία δίχως να λογοτεχνίζει. Δεν φλυαρεί άσκοπα, δεν κάνει ευτράπελες διηγήσεις παραθέτοντας διαρκώς σκέψεις, δεν «διυλίζει τον κώνωπα», δεν σου δίνει τροφή νεκρή, άρρωστη και τραυματισμένη. Δεν κάνει δημώδη λογοτεχνία (προφορική μορφή). Αντίθετα, η ικανότητα του να είναι «ατμοσφαιρικός», βελτιώνει την ενσυναίσθηση των αναγνωστών, δηλαδή, την ικανότητα να «διαβάζουν» το μυαλό, να διαισθάνονται τα συναισθήματα και τα κίνητρα των ηρώων καθώς και τις προθέσεις του συγγραφέα.
Έχει ειπωθεί ότι όλο το συγγραφικό έργο του είναι λίγο-πολύ η προσωπική του ζωή, με άλλα λόγια η αυτοβιογραφία του σε πολλαπλές παραλλαγές. Ή, για να το πούμε διαφορετικά: ο ίδιος έζησε τη ζωή του ως μυθοπλασία και τη μυθοπλασία ως πραγματική ζωή. Γι΄ αυτό και υπήρξε εξαιρετικός χειριστής της γλώσσας, αφού αυτή συνόψιζε το απόσταγμα της ζωής του και τις βαθύτερες επιθυμίες του.
Foto: Από αριστερά προς δεξιά: Γιώργος Σεφέρης,Λόρενς Ντάρελ,η σύζυγος του ζωγράφου Διαμαντή,ο Μορίς Κάρντιφ (συγγραφέας και διευθυντής του Βρετανικού Ινστιτούτου) και πίσω του όρθιος ο ζωγράφος Διαμαντής στην Κύπρο το 1953.
«Η Κέρκυρα είναι ένα μπλε βενετσιάνικο και χρυσαφί - φριχτά
κακομαθημένη από τον ήλιο. Σε μπουχτίζει η απλοχεριά του, σε
αποχαυνώνει.….» Λόρενς Ντάρελ 10/4/1937
