Ο Στέφος, βλέποντας τη να ζωγραφίζει αναστέναξε
βαθιά. Ακούμπησε το σώμα του στην άκρη της καρέκλας και χαλάρωσε τη γραβάτα
του. Ετοιμάστηκε να παραπονεθεί. Η ματιά του όμως άρχισε να διερευνά σχολαστικά
το δωμάτιο της Νίνας που, μετά από παράκληση της είχε μόλις ανακαινιστεί.
"Καμιά αίσθηση κοριτσίστικη"
συλλογίστηκε. Η διακόσμηση παρέπεμπε σε ώριμη γυναίκα κι ελαφρά απόκοσμη θα
έλεγε κανείς. Ένα μονό ξύλινο κρεβάτι ήταν καλλυμένο με έντονα μονόχρωμα
στρωσίδια. Κάτω ακριβώς από το παράθυρο, ένα κλασσικό σεκρετέρ έκανε χρέη γραφείου,
προστατεύοντας με το ρολαριστό καπάκι, μικρούς κι αγαπημένους θησαυρούς της.
Στη γωνία, δίπλα απ' την μπαλκονόπορτα, ένα ξύλινο
ρυθμιζόμενο καβαλέτο, απρόθυμο να σου δείξει τι κουβαλά επάνω του, ήταν συνήθως
καλυμμένο μ' ένα μεταξωτό ύφασμα.
Στην άλλη γωνιά του δωματίου, ένα τρίποδο κρατούσε
το βάρος μιας παλιάς φωτογραφικής κάμερας που έκανε χρέη λαμπατέρ και το ξύλινο
δάπεδο ήταν καλυμμένο απ' άκρη σ' άκρη με μια μοκέτα στο χρώμα του βερίκοκου.
Την πινελιά της γυναίκας την μαρτυρούσαν τα
φορέματα της Νίνας που κρέμοντας από ένα μεταλλικό γάντζο στο πλαινό της
ντουλάπας. Μια ιδιοτροπία της που εκνεύριζε αφάνταστα το Στέφο.
Το ίδιο και τα κοσμήματα της που έμοιαζαν να
πνίγονται κρεμασμένα απ' το πόμολο του παλιού σεκρετέρ.
Κοίταξε στο πάτωμα τα τρία μπουκάλια με το νέφτι.
Η μυρωδιά του δεν ήταν ικανή να σκεπάσει το φίνο άρωμα της που αναδυόταν
ευχάριστα απ' το χώρο. Πήρε μια βαθιά ανάσα σαν να' θελε να φυλακίσει το άρωμα
στα πνευμόνια του.
"Παραμονές εξεταστικής κι ακόμα ζωγραφίζεις
ρε Νίνα;" είπε κοιτώντας με ελαφριά υποτίμηση το ασχημάτιστο έργο της που
βρισκόταν στημένο στο καβαλέτο.
Εκείνη, αποροφημένη απ' την αίσθηση που ήθελε ν'
αποδώσει, δεν άκουσε τα λόγια του.
"Νίνα! Σου μιλάω!" ύψωσε τη φωνή του.
Ταράχτηκε και το πινέλο διέγραψε ένα καφετί σημάδι στον αριστερό καρπό της...
"Κι εσύ τι κατάλαβες που πήρες το πτυχίο σου
στην ώρα του;"
τον ρώτησε με ύφος στοχαστικό.
Ο Στέφος σήκωσε τη ματιά του και κοίταξε το
πρόσωπο της. Αυτή η μελαγχολία που εξέπεμπαν τα μάτια της έμοιαζε με τη
μελαγχολία του έρωτα. Ένιωσε ξανά τον ίδιο τρόμο όπως παλιά. Η ανάγκη του να
ξέρει κατά γράμμα την προσωπική της ζωή είχε γίνει κάτι σαν ιερή μανία...
