Αναζητά αυτή τη βαθιά χαρά της ζωής που είναι ξέχωρη από κάθε λογής πρόσκαιρη ευχαρίστηση που σου προσφέρει το ένα ή το άλλο απόκτημα, αυτή τη χαρά που νιώθει κάπου- κάπου να τον επισκέπτεται απρόσκλητη σαν βγαίνει στο φως ο άλλος του εαυτός, ο αληθινός.
Έτσι ο Λαέρτης -καθηγητής ψυχιατρικής- αποφασίζει σήμερα στα πενήντα του χρόνια να κρατήσει ημερολόγιο, αναζητώντας μέσα απ’ αυτό το δρόμο ν’ ανακαλύψει τον αληθινό του εαυτό.
Έναν εαυτό ευαίσθητο που από φόβο τον έχει θαμμένο εδώ και χρόνια, κάτω από τους πολλαπλούς ρόλους που υποδύεται.
Ένας εσωτερικός μονόλογος αρχίζει να γεννιέται, ένας μονόλογος άλλοτε στερητικός κι άλλοτε πληθωρικός που το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μοιάζουν να συμπλέκονται σε μια αφήγηση προς «εαυτόν και αλλήλους».
Μια αδιάκοπη ροή σκέψεων κι αισθημάτων υπό μορφή θύελλας διασχίζουν το νου και την ψυχή του κι αποτυπώνονται στο χαρτί μέσα από ένα ιδιόμορφο και προσωπικό είδος αφηγηματικού λόγου.
Ο υπολογιστής στέκεται παγερός στην καρδιά του κι εκείνο το στυλό απαιτεί συνέπεια κι υπευθυνότητα κι εκείνος δεν νιώθει ούτε συνεπής, ούτε υπεύθυνος, έτσι γράφει πάντα χειρόγραφα και με μολύβι.
Ωστόσο εδώ δεν σβήνει, δεν διορθώνει, δεν ομορφαίνει τα γραπτά του, το μόνο που κάνει είναι να καταθέτει άλλοτε με ρεαλισμό, άλλοτε με ρομαντισμό κι ενίοτε με σουρεαλισμό, γεγονότα της καθημερινής του ζωής χρωματισμένα από αληθινά συναισθήματα.
Καλά ή άσχημα, λογικά ή παράλογα, επιτρεπτά ή ανεπίτρεπτα.
Όσο περνάει ο καιρός εντυπωσιάζεται από τις καθημερινές αλλαγές που παρατηρεί στον εαυτό του, αλλά και από τις εναλλαγές στον τρόπο της γραφής του, εναλλαγές που καθορίζονταν άλλοτε από το νου κι άλλοτε από την καρδιά του.
Στο ημερολόγιο του καταγράφει όσα νιώθει για την Αλκμήνη, τη γυναίκα του, ένα κορίτσι πολύ νεώτερο του που τώρα, πέντε χρόνια μετά το γάμο της μαζί του ξεκινά να ανακαλύπτει τη ζωή.
Η Αλκμήνη με τη συμπεριφορά της γίνεται ερήμην της ο εκπαιδευτής του που τον σπρώχνει όλο και πιο πολύ σ’ εκείνο το μοναχικό ταξίδι της ψυχής του.
Μιλάει για τη φίλη του Μυρτώ, τον έρωτα των νεανικών των χρόνων, για τη γυναίκα που αγάπησε κι εμπιστεύθηκε βαθιά κι αληθινά.
Μας διηγείται επίσης τη νέα τους συνάντηση στη Ρώμη, την πόλη που φιλοξένησε αυτό τον έρωτα των φοιτητικών τους χρόνων.
Καταγράφει την αγάπη του, την αφοσίωση του και τον έρωτα του για την Αννούλα, τη μαθήτρια του. Ένα κορίτσι παράξενο που βρέθηκε σήμερα στο δρόμο του για να γίνει η αιτία να ξανανοίξει η καρδιά του Λαέρτη μετά από πολλά χρόνια. Ένα κορίτσι που γαλήνεψε την ψυχή του όσο καμιά άλλη γυναίκα μέσα από εκείνη τη λεπτή εσωτερική ματιά που κοιτά τη ζωή.
Η κατάθεση της ψυχής του λοιπόν μέσα από το ημερολόγιο του, τον βοήθησε όχι μόνο να ανακαλύψει τον αληθινό του εαυτό, αλλά και να νιώσει εκείνη την βαθιά χαρά, που μόνο ένας άνθρωπος ελεύθερος, βαθιά ελεύθερος μπορεί να νιώσει.
Έτσι η ζωή του Λαέρτη απέκτησε ρυθμό, όμοιο μ’ αυτόν που νιώθει η καρδιά του τις στιγμές που χορεύει Αργεντίνικο τανγκό, μια και για το Λαέρτη ο χορός είναι η κρυμμένη γλώσσα της ψυχής.
Κι είναι να αναρωτιέται κανείς, πως θα είναι η ζωή του από δω και πέρα;
