Translate, select Language

Τράβηξα την κουρτίνα για ν' αγναντέψω τη μαβιά γραμμή του ορίζοντα, που όλο και βαθαίνει, όλο κι αλλάζει σχήμα. Μόνο ο άνθρωπος γαντζώνεται! Στοιχειωμένος απ' τους αόρατους φόβους του κι απ' τις παιδαριώδεις απόψεις του, αντιστέκεται σε κάθε είδους αλλαγή.

Δ.Χ

Ο Λαέρτης και το μολύβι του σε ρυθμούς τανγκό

Wikipedia

Αποτελέσματα αναζήτησης

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΒΙΒΛΙΩΝ

Πολλές ευχαριστίες στις Εκδόσεις Λιβάνη και στους φίλους αναγνώστες που με τίμησαν με την παρουσία τους.



Έκθεση Bιβλίου-Πασαλιμάνι 5/ 2011


6/11/2011
Ο Λαέρτης και το μολύβι του σε ρυθμούς τανγκό.
Από ομιλία στα πλαίσια εκδήλωσης χορευτικού συλλόγου Latin.


10/9/2009
Ζωή σαν κρύσταλλο.
Από ομιλία στα πλαίσια εκδήλωσης συλλόγου γυναικών.











Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Πολλές ευχαριστίες στο περιοδικό Ραδιοτηλεόραση και στην Τίνα Πανώριου για το δημοσίευμα που αφορά την κυκλοφορία του νέου μου βιβλίου: "Ο Λαέρτης και το μολύβι του σε ρυθμούς τανγκό" 








Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΛΑΕΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΤΟΥ ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΑΝΓΚΟ






Ο Λαέρτης, καθηγητής ψυχιατρικής, αποφασίζει σήμερα, στα πενήντα του χρόνια να κρατήσει ημερολόγιο, από την ανάγκη του να ανακαλύψει τον αληθινό εαυτό του, κι έτσι ένας εσωτερικός μονόλογος αρχίζει να γεννιέται. 
Στο ημερολόγιό του καταγράφει όλα τα συναισθήματά του, τους φόβους του, τις ανησυχίες του, τις ευαισθησίες του αλλά και τους έρωτές του. Καταγράφει ό,τι νιώθει για τη γυναίκα του την Αλκμήνη, για τη φίλη του τη Μυρτώ, τον έρωτα των φοιτητικών του χρόνων, αλλά και για την Αννούλα, τη μαθήτριά του, ένα κορίτσι που βρέθηκε σήμερα στο δρόμο του κι έγινε η αιτία να ξανανοίξει η αρδιά του μετά από πολλά χρόνια. 
Το ημερολόγιό του θα σταθεί η αιτία όχι μόνο ν' ανακαλύψει τον "άλλο του" εαυτό, τον αληθινό, τον ευαίσθητο, αλλά και να νιώσει εκείνη τη χαρά της ζωής που μόνο ένας άνθρωπος βαθιά ελεύθερος μπορεί να νιώσει. Έτσι, η ζωή του θ' αποκτήσει ρυθμό όμοιο μ' αυτόν που νιώθει η καρδιά του τις στιγμές που χορεύει αργεντίνικο τανγκό, μια και για τον Λαέρτη ο χορός είναι η κρυμμένη γλώσσα της ψυχής. 
Πώς θα είναι άραγε η ζωή του από εδώ και πέρα;







Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ


Πολλές ευχαριστίες στο περιοδικό Ραδιοτηλεόραση και στην Τίνα Πανώριου για την συνέντευξη σχετικά με  το νέο μου βιβλίο: " Ο Λαέρτης και το μολύβι του σε ρυθμούς τανγκό" 



Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

ΖΩΗ ΣΑΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ





Η Χαρά, καθώς βλέπει την κόρη της να είναι πια γυναίκα, αποφασίζει να της διηγηθεί τα γεγονότα της χρονιάς εκείνης που άλλαξαν τη ζωή της. Η καρδιά της την οδηγεί να πετάξει τη μάσκα της «μαμάς» γιατί νιώθει την ανάγκη να την προστατεύσει από τη θλίψη που γεννιέται μέσα σε γυναίκες υποταγμένες σε ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα, κοινωνικά μοντέλα και κανόνες που σου παραμορφώνουν το νου και σου στεγνώνουν την καρδιά. Θέλει να την κάνει να νιώσει πόσο σημαντικό είναι ν’ ανακαλύψει κανείς την αλήθεια που κάνει τους ανθρώπους «να ‘χουν ζωή σαν κρύσταλλο».


Αυτή ήταν κι η ευχή που της έδωσε ο Ραμσής καθώς την αποχαιρετούσε, ο ηλικιωμένος Αιγύπτιος που τον συνάντησε και πάλι «τυχαία», για δεύτερη φορά στη ζωή της, σ’ εκείνο το παρορμητικό και παράξενο ταξίδι της στην Αίγυπτο.


Αυτές οι δυο «μυστικές» συναντήσεις της με το Ραμσή, έγιναν η αιτία να κρατιέται στην ψυχή της για πάντα μια αναμμένη φλόγα. 









Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΠΙΚΑΙΡΑ



 Πολλές ευχαριστίες στο περιοδικό "Επίκαιρα" και στη Δέσποινα Σαββοπούλου για την όμορφη συνέντευξη που αφορά το νέο μου βιβλίο:" Ο Λαέρτης και το μολύβι του σε ρυθμούς τανγκό"











Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Ο ΛΑΕΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΤΟΥ ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΑΝΓΚΟ (ΠΡΟΛΟΓΟΣ)


Αναζητά αυτή τη βαθιά χαρά της ζωής που είναι ξέχωρη από κάθε λογής  πρόσκαιρη ευχαρίστηση που σου προσφέρει το ένα ή το άλλο απόκτημα, αυτή τη χαρά που νιώθει κάπου- κάπου  να τον επισκέπτεται απρόσκλητη σαν βγαίνει στο φως ο άλλος του εαυτός, ο αληθινός.
Έτσι  ο Λαέρτης -καθηγητής ψυχιατρικής- αποφασίζει σήμερα στα πενήντα του χρόνια να κρατήσει  ημερολόγιο, αναζητώντας  μέσα απ’ αυτό το δρόμο ν’ ανακαλύψει  τον αληθινό του εαυτό.
 Έναν εαυτό ευαίσθητο που από φόβο τον έχει θαμμένο εδώ και χρόνια, κάτω από τους πολλαπλούς ρόλους που υποδύεται.
Ένας εσωτερικός μονόλογος αρχίζει να γεννιέται, ένας μονόλογος  άλλοτε στερητικός  κι άλλοτε πληθωρικός  που  το παρελθόν, το παρόν  και το μέλλον μοιάζουν να συμπλέκονται σε μια  αφήγηση προς «εαυτόν και αλλήλους».
Μια αδιάκοπη ροή σκέψεων κι αισθημάτων υπό μορφή θύελλας διασχίζουν  το νου και την ψυχή του κι αποτυπώνονται στο χαρτί  μέσα από ένα ιδιόμορφο και προσωπικό είδος αφηγηματικού λόγου.
Ο υπολογιστής στέκεται παγερός στην καρδιά του κι εκείνο το στυλό απαιτεί συνέπεια κι υπευθυνότητα κι εκείνος δεν νιώθει ούτε συνεπής, ούτε υπεύθυνος, έτσι γράφει πάντα χειρόγραφα και με μολύβι.
Ωστόσο εδώ  δεν σβήνει, δεν διορθώνει, δεν ομορφαίνει τα γραπτά του, το μόνο που κάνει είναι να καταθέτει άλλοτε με ρεαλισμό, άλλοτε με ρομαντισμό κι ενίοτε με σουρεαλισμό, γεγονότα της καθημερινής του ζωής   χρωματισμένα από αληθινά συναισθήματα.
Καλά ή άσχημα, λογικά ή παράλογα, επιτρεπτά ή ανεπίτρεπτα.
Όσο περνάει ο καιρός εντυπωσιάζεται  από τις καθημερινές αλλαγές που παρατηρεί στον εαυτό του, αλλά και από τις εναλλαγές στον τρόπο της γραφής του, εναλλαγές που καθορίζονταν άλλοτε από το νου κι άλλοτε από την καρδιά του.
Στο ημερολόγιο του καταγράφει όσα νιώθει για την Αλκμήνη, τη γυναίκα του, ένα κορίτσι πολύ νεώτερο του που τώρα, πέντε χρόνια μετά το γάμο της μαζί του ξεκινά να ανακαλύπτει τη ζωή.
Η Αλκμήνη  με τη συμπεριφορά της γίνεται ερήμην της ο εκπαιδευτής του  που τον σπρώχνει όλο και πιο πολύ σ’  εκείνο το μοναχικό ταξίδι της ψυχής του.
Μιλάει  για τη φίλη του Μυρτώ, τον έρωτα των νεανικών των χρόνων, για τη γυναίκα που  αγάπησε  κι εμπιστεύθηκε βαθιά κι αληθινά.
Μας διηγείται επίσης τη  νέα τους συνάντηση  στη Ρώμη, την πόλη που φιλοξένησε  αυτό τον έρωτα των φοιτητικών τους χρόνων.
Καταγράφει την αγάπη του, την αφοσίωση του και τον έρωτα του για την Αννούλα, τη μαθήτρια του. Ένα κορίτσι παράξενο που βρέθηκε σήμερα στο δρόμο του για να γίνει η αιτία να ξανανοίξει η καρδιά του Λαέρτη  μετά από πολλά χρόνια. Ένα κορίτσι που γαλήνεψε την ψυχή του όσο καμιά άλλη γυναίκα  μέσα από εκείνη τη λεπτή  εσωτερική ματιά που κοιτά τη ζωή.
Η κατάθεση  της ψυχής του λοιπόν μέσα από το ημερολόγιο του, τον βοήθησε όχι μόνο  να ανακαλύψει τον αληθινό του εαυτό, αλλά και να νιώσει εκείνη την βαθιά  χαρά, που μόνο ένας άνθρωπος ελεύθερος, βαθιά ελεύθερος μπορεί να νιώσει.
Έτσι η ζωή του Λαέρτη απέκτησε ρυθμό, όμοιο μ’ αυτόν που νιώθει η καρδιά του τις στιγμές που χορεύει Αργεντίνικο τανγκό, μια και για το Λαέρτη ο χορός είναι η κρυμμένη γλώσσα της ψυχής.
Κι είναι να αναρωτιέται κανείς, πως θα είναι  η ζωή του από δω και πέρα;

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Ο ΛΑΕΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΤΟΥ ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΑΝΓΟ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)



«Η πρωινή ανάγκη, ενίοτε και συνήθεια με οδήγησε και σήμερα να ακολουθήσω τα ίδια μονότονα βήματα. Υπνοδωμάτιο- μπάνιο, μια

διαδρομή άναρθρη κι ανόρεχτη μια και το φάντασμα μου βρισκόταν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, μεταξύ ανεξήγητων ονείρων και συνειρμών για τα μύρια νυχτερινά ασυλλόγιστα  που σκάρωσε ο νους μου. Όμως μ’ αρέσουν τούτα τα νυχτερινά καμώματα, με βγάζουν απ’ την παραλυτική ανία της ζωής μου και μου υπόσχονται κόσμους συναρπαστικούς και πρωτόγνωρους.


Το χέρι μου άγγιξε την παγωμένη πετούγια της πόρτας κι εκείνος ο τεράστιος αναιδής καθρέφτης στάθηκε μπροστά μου προκλητικός. Λένε πως τα μάτια κουβαλάνε την αλήθεια της ψυχής, μα τα δικά μου έχουν χάσει τη ζωηράδα τους.

 Το μέσα μου κλαίει από ατολμία και λιγοψυχιά. Χαμογελώ που οι γυναίκες δεν το βλέπουν κι αναρωτιέμαι: εγώ κρύβομαι τόσο καλά ή εκείνες κατασκευάζουν στο νου τους το ποθητό, αυτό που τους λείπει;..."


“ Αλκμήνη μου, το ξέρω καλά  πως στο χορό με δυο όλα κρίνονται  στα πρώτα δευτερόλεπτα. Αν οι κινήσεις δεν συντονιστούν με μιας,  ο χορός  καταλήγει a priori  σε δράμα.

Μα  δεν εγκαταλείπω,  με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προσπαθώ να σου ανακαλέσω μνήμες, αυτές τις σωτήριες μνήμες του έρωτα  που εσύ τις έκανες λησμονιά. Όμως κάθε μου κίνηση πέφτει ανόρεχτα στο κενό κι αναρωτιέμαι:  μ' ερωτεύτηκες ή γοητεύτηκες;

Οι μνήμες του έρωτα  είναι σωτήριες Αλκμήνη μου. Δεν μένουν το ίδιο ισχυρές, μα αφυπνίζουν μέσα μας την αίσθηση της αγάπης, της ένωσης.

Η γοητεία χάνεται. Μέρα  τη μέρα γίνεται απροθυμιά που παγώνει, φλόγα που έσβησε  και  που δε θα ξανανάψει ποτέ.

Με τρώει η αγωνία να σε ρωτήσω  αν στ’ αλήθεια μ’ ερωτεύτηκες, μα αυτά δεν λέγονται με λόγια. Πάλι σήμερα  σε έκλεισα στην αγκαλιά μου, σε χάιδεψα τρυφερά  και περίμενα τα μάτια σου να μου μιλήσουν. Μου γύρισες ανόρεχτα την πλάτη, έκανες πως κοιμάσαι...”


“Μυρτώ  μου, κάθε φορά που σε σκέφτομαι  η καρδιά μου πλημμυρίζει από   χαρά. Μόνο κοντά σου ήμουν τόσο αληθινός, είναι που ποτέ δεν σ’ ένοιαξε να είμαι κάτι άλλο απ’ το αληθινό σκαρί μου. Κι έτσι, ενώ ήμουν τόσο ερωτευμένος  μαζί σου, η ζήλια μου χανόταν στα πρώτα δευτερόλεπτα της γέννησης της, ήσουν τόσο όμορφη κι όμως σε εμπιστευόμουν βαθιά.

Μου ενέπνεες μια εμπιστοσύνη αλλιώτικη, φτιαγμένη από το ρούχο της καρδιάς.

Είναι που αρνιόσουν πεισματικά εκείνα τα γυναικεία τερτίπια που εξευτελίζουν και περιφρονούν τον άντρα, μόνο για σένα η καρδιά μου έχει υπάρξει τόσο επιεικής. Ακόμα κι αν σε σκεφτόμουν με άλλον ο νους μου  δεν κατέγραφε αμάρτημα, δεν το επέτρεπε η καρδιά μου να το κάνει.

Θυμάσαι Μυρτώ μου τα πρώτα σου γενέθλια στη Ρώμη; Από καιρό μάζευα λιρέτα τη λιρέτα  για το δώρο σου κι αφού το εξασφάλισα ήθελα να σε ευχαριστήσω κι άλλο. Σου είπα να ντυθείς σαν «μεγάλη» και το έκανες. Φόρεσες εκείνο το μαύρο φόρεμα που τόσο σου πήγαινε, ντύθηκα κι εγώ σαν «άντρας» και σε πήγα για φαγητό στη Via Venetto, μέσα στα φώτα και στη λάμψη της πόλης.

Κι εσύ έκανες το αμάρτημα  να λάμπεις πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, η ματιά σου έπεσε στο απέναντι τραπέζι, το βλέμμα σου συναντήθηκε με του καθηγητή μας, θυμάσαι;

Μ’ εκείνο τον γοητευτικό Ιταλό που μας έκανε το μάθημα της ανατομίας, σύμβολο, θεότητα τον είχατε κάνει  οι γυναίκες και τον προσκυνούσατε.

Παράπονο κι απογοήτευση ένιωσα Μυρτώ μου, απλά και μόνο γιατί του χαμογέλασες. Κι ύστερα το κατάλαβες και συγκρατήθηκες, όπως  συγκρατιόσουν κάθε φορά για να μη με πληγώσεις...”


«Κι εγώ τι ρόλο παίζω;» είχα ρωτήσει τη Μυρτώ. Ξαφνικά ο νους μου απομόνωσε απ’ την πρόταση  τη λέξη «ρόλος» και μέσα απ’ αυτή  απλώθηκε μέσα μου μια αλλόκοτη αίσθηση.

Η ζωή όπως τη ζούμε φαντάζει  σαν  μια μεγάλη σκηνή,κι όλοι εμείς ηθοποιοί που κονταροχτυπιόμαστε να πιάσουμε το ρόλο, να γίνουμε πειστικοί και να εισπράξουμε το χειροκρότημα.

Έτσι άλλοτε κλαίμε  με το δήθεν υπερβολικό μας πόνο  κι άλλοτε γελάμε με τη δανεική  χαρά μας

 Και τα δυο μου φαίνονται «ρόλοι» ενός έργου που ονομάζουμε ζωή.

Το ίδιο κάνω κι εγώ κάθε φορά που δείχνω φορτωμένος με προσωπικούς πόνους ή με δανεικές χαρές, που κάποιες φορές  έχουνε αφορμή εμένα, άλλοτε την Αλκμήνη, πότε κάποια ερωμένη μου κι ενίοτε τους ασθενείς μου.

Μα φαίνεται πως η αληθινή οδύνη κι η βαθιά χαρά διαρκούν μόλις λίγα δευτερόλεπτα...”


 “Αννούλα μου, σ’ αυτό τον τόπο που βρίσκομαι η σκέψη μου βηματίζει κοντά σου. Έτσι και χθες το βράδυ σε σκεφτόμουν. Η πανσέληνος έριχνε  αχνό φως από το παράθυρο μου. Η απεραντοσύνη του σύμπαντος  έπεφτε πάνω μου και με ξέπλενε, κι εγώ, με  συνείδηση ολόγυμνη και καθαρή σου έγραφα γράμματα που  δεν θα στα αποδώσω. Η δειλία μου καλά κρατεί, μα εγώ πρώτη φορά γίνομαι δειλός με μια γυναίκα. Ίσως δειλό με κάνει η εύγλωττη σιωπή σου που την καμαρώνω. Τα λόγια είναι βρώμικα κι ας φαντάζουν καθαρά, θέλει τόλμη να σιωπάς κι εσύ φαίνεται πως την έχεις.

Καυτά δάκρυα τρέχουν απ' τα μάτια μου, δάκρυα γεννημένα από ηδυπάθεια, ζωή και θάνατο.

Είμαι ερωτευμένος καρδούλα μου μαζί σου. Το ομολόγησα. Επιτέλους το ομολόγησα...”


“ Αλκμήνη μου, ερήμην σου έγινες ο εκπαιδευτής μου. Ο πόνος και ο φόβος που μου χάρισες  στάθηκαν  φίλοι μου που μ’ έβγαλαν  μια ώρα γρηγορότερα στο φως.


Μυρτώ μου, στη θύμηση της αγάπης μας ακούμπησα, παρηγορήθηκα, δυνάμωσα και ψήλωσα, τόσο, ώστε ο αληθινός μου εαυτός δεν είχε χώρο πια να κρυφτεί.


Αννούλα μου, η εμπιστοσύνη σου για τη ζωή σταθερή, αιώνια και άφθαρτη, γονιμοποίησε  εντός μου εκείνη την πνευματική σταθερότητα που μου έλλειπε.


Παιδί μου ,ανυπομονώ να γεννηθείς για να σου πω πως  ο Έρωτας δεν είναι αγάπη. Είναι γνώση που μπορεί να σε οδηγήσει στην αγάπη. Και το θεό σου... κάπου εκεί να τον ψάξεις, ανάμεσα στην αγάπη…”        

  

Λαέρτης Χ.